Jezioro Solińskie

Plan zabudowy doliny Sanu powstał w 1955 roku pod kierownictwem inż. Bolesława Kozłowskiego. Prace rozpoczęto w 1960 roku i trwały osiem lat. Zapora ma 81,8 m wysokości i 664 m długości - jest najwyższa w Polsce.

Jezioro ma bardzo rozwiniętą linię brzegową, z licznie występującymi zatoczkami – ujściami strumieni. Przy jeziorze powstało kilka ośrodków rekreacyjnych, a na jego zachodnim brzegu znajduje się znana miejscowość uzdrowiskowa Polańczyk. Kąpać można się tylko w wyznaczonych do tego celu miejscach inne niedozwolone strefy są niebezpieczne ze względu na niedostępne brzegi i liczne przeszkody podwodne. Na całym zbiorniku obowiązuje strefa ciszy (zakaz używania silników spalinowych, nie dotyczy Policji i WOPR). Uprawiane jest żeglarstwo i windsurfing. Akwen nie należy do łatwych z powodu zmienności i nieprzewidywalności wiatrów.

Zbiornik Soliński jest jednak dość popularny wśród żeglarzy i kajakarzy ze względu na walory krajobrazowe i mniej „skomercjalizowany” charakter niż np. Kraina Wielkich Jezior Mazurskich mimo, że poza okolicami Polańczyka na jeziorze znajduje się tylko kilka dostępnych przystani o bardzo ograniczonej infrastrukturze. W sezonie letnim po jeziorze kursują stateczki wycieczkowe.