Zamek w Kórniku

Początki historii zamku sięgają średniowiecza. Ukończona około 1430 r. murowana, obronna budowla otoczona była fosą, a dostęp do niej był możliwy jedynie przez opuszczany most oraz podnoszoną kratę. Z tego okresu, do dziś, zachowały się stare mury i piwnice obiektu. W XVI w. zamek został przebudowany w stylu renesansowym, tak świetnie, że w 1574r. przyjmowano w nim Henryka Walezego spieszącego na koronację do Krakowa. Nowy okres świetności zamku nastąpił w drugiej połowie XVIII w. kiedy jego właścicielką była Teofila z Działyńskich Szołdrska-Potulicka. Ta przedsiębiorcza dama przebudowała swoją siedzibę nadając jej charakter barokowej rezydencji arystokratycznej. Ostatnią przebudowę zamku przeprowadził w XIXw. Tytus Działyński. Zaprojektowana przez Karla Friedricha Schinkla, i przebudowana przez miejscowych rzemieślników rezydencja rodu Działyńskich charakterem nawiązuje do budowli obronnych. Obecny kształt zamku nawiązuje do neogotyku angielskiego, jednego z popularnych stylów w XIX w.

Wejście główne do zamku znajduje się od strony północnej. Strona zachodnia to rozbudowany architektonicznie taras z widokiem na Jezioro Kórnickie i "Zwierzyniec". Strona południowa jest zdominowana przez łuk indyjski (noszący wyraźne podobieństwo do łuków Tadź Mahal). Od strony wschodniej nad zamkiem unosi się neogotycka wieża, swoją elewacją z czerwonej cegły kontrastuje z resztą zamku. Została bowiem wybudowana dopiero podczas przebudowy zamku przez Tytusa Działyńskiego. Podobno, jak głosi legenda, nocami w zamku przechadza się po parku i zamkowych komnatach duch Teofili z Działyńskich zwanej „Białą Damą” (od koloru sukni na jedynym jej portrecie).

Większa część zamku jest do dyspozycji zwiedzających, którzy mogą podziwiać bogactwo komnat i różnych pokoi oraz sale muzealną. Zobaczymy tutaj meble różnych stylów i epok, militaria polskie i wschodnie, wyroby rzemiosła artystycznego z porcelany i srebra, jak i obrazy.