Dowództwo Wermachtu postanowiło na początku 1940 r. wybudować strategiczną bazę, z której planowano kierowanie przejęciem terenów ZSRR. Budowa schronu została zlecona Organizacji Todta, która była ówcześnie największą niemiecką firmą budowlaną. Teren budowy był ściśle strzeżony, a oficjalnie do wiadomości podano, że powstaje tu firma chemiczna. Budowa trwała ok. rok, przy czym zatrudnienie znalazło tu od 3 do 6 tys. ludzi. Istotnym wydarzeniem, jakie miało tu miejsce było spotkanie dwóch wielkich wodzów, owładniętych ideologią i sprzymierzeńców – Hitlera i Mussoliniego w dniach 27 i 28 sierpnia 1941 r. Trzy lata później, w 1944 r., gdy Sowieci walczyli już po stronie aliantów i zagrażali wojskom III Rzeszy ogłoszono ewakuację bunkra. Później utrzymywała się tu linia frontu, jednak nie na długo – wytrwała tylko w sierpniu i schron został zajęty przez Rosjan. Przez kilka miesięcy bunkier wraz z kompleksem budynków pomocniczych pełnił funkcję sowieckiego szpitala polowego. Po zakończeniu II wojny światowej bunkier stał się własnością Wojska Polskiego, później NBP gdzie miała powstać mennica, a dalej został zaadaptowany na miejsce produkcji pieczarek.
Kompleks bunkrów składa się ze schronu tunelowego dla pociągów, schronu technicznego i bunkrów bierno-bojowych. Do większości z nich można wejść – tylko schron techniczny jest własnością prywatną i wstęp do niego jest utrudniony. Na zwiedzanie bunkrów warto zabrać ze sobą ciepłą bluzę bądź sweter oraz koniecznie latarkę. Miejsce można odwiedzać w sezonie letnim (lipiec i sierpień) od środy do soboty w godz. 11.00-18.00, w niedzielę w godz. 10.00-18.00. Poza sezonem schron czynny jest w październiku – tylko w niedzielę w godz. 11.00-17.00 – oraz w maju, czerwcu i wrześniu w weekendy w godz. 11.00-18.00. Ceny biletów kształtują się następująco: 5 zł – normalny, 2 zł – ulgowy (dzieci do 16 roku życia), a dzieci poniżej 5 roku życia wchodzą bezpłatnie.